συνυφεστώτως

A

επίρρ. όπως συμβαίνει σε περίπτωση συνύπαρξης.

[ΕΤΥΜΟΛ. < συνυφεστώς, -ῶτος, μτχ. παρακμ. τού ρ. συνυφίσταμαι + επιρρμ. κατάλ. -ως].